Dit is Lottes verhaal:

'Op 25-10-2024 ontdekte mijn zus een grote kale plek aan de zijkant van mijn hoofd. Diagnose van mijn huisarts: alopecia areata.

Mijn haar verdween de volgende dagen zichtbaar in een oncontroleerbaar tempo. Een paar dagen na mijn bezoek aan mijn huisarts kon ik mijn haaruitval niet meer verbergen. Ik raakte in paniek. Ik wist nog steeds niet goed wat alopecia was, hoe het zou aflopen, maar vooral hoe ik me moest wapenen tegen de sociale impact.

Langzaam verspreidde het nieuws zich op mijn werk en in mijn sociale kring. Dit ontketende een storm aan reacties. Hoe goed bedoeld ook, het werd me al snel duidelijk: de verwachting van anderen is dat mijn haar terug moet groeien. Als dat niet gebeurt, moeten we het feit dat ik kaal ben gaan verbergen. Bestel NU een pruik!

In drie weken tijd verloor ik het haar aan beide kanten van mijn hoofd. Ik verloor volledig de controle over mijn uiterlijk. Ik verloor mijn mooiste sieraad, mijn favoriete kledingstuk. Het leven stelde me letterlijk bloot aan een oncontroleerbaar tempo. Hoe meer haar ik verloor, hoe erger de reacties.

Uit de verhalen van anderen met deze auto-immuunziekte, vond ik kracht. Ik zag mooie, kale, sterke vrouwen hun verhalen vertellen en dat het goed met ze ging. Er is geen remedie voor alopecia. Me aansluiten bij de publieke opinie in de hoop dat mijn haar teruggroeit, zal me uit elkaar scheuren. Ervoor zorgen dat ik sterk genoeg ben om van mezelf te houden zonder haar, past beter bij me.

Ik heb mezelf een spoedcursus in sociale zelfverdediging moeten geven. Ik moet tegen anderen spreken, grenzen stellen, vertellen hoe ik behandeld wil worden. Ik wil niet verbergen dat ik er nu zo uitzie. Ik wil het niet makkelijker maken voor een ander om naar me te kijken door een haarstukje te dragen. Ik wil leven.

Op 7 december mocht ik een van de mooiste, meest liefdevolle momenten van mijn leven delen met mijn partner, mijn beste vriendin en mijn twee zussen. Raoul nam alle tijd om mij met waardigheid afscheid te laten nemen van iets dat zo lang een groot deel van mij was. Iedereen mag mij zien zoals ik ben. Ik ben dankbaar dat mijn haar al zo lang bij me is, maar nog dankbaarder voor de kracht die deze reis mij heeft gegeven'.