Een ode aan wijlen Erwin Olaf, een van mijn creatieve helden.

We leven in een tijd waarin fotografie vaak op veilig speelt, voorspelbaar, gepolijst en gemaakt voor likes. Ik wil iets anders doen, iets echts, iets rauws. Deze foto is een uitnodiging om te spelen, risico's te nemen, anders te zijn, te groeien.

Om te experimenteren en jezelf opnieuw uit te vinden; zonder na te jagen wat als 'mooi' of 'Instagramwaardig' wordt beschouwd.

Geïnspireerd door de grensverleggende visie van Erwin Olaf, die vaak kritiek kreeg omdat hij anders durfde te zijn, heb ik besloten ook niet op safe te spelen. Niet om te shockeren, maar vanuit een diepe drang om van binnenuit te creëren. Fotografie die emotie oproept, vragen oproept en niet iedereen tevreden probeert te stellen.

Ben ik Erwin Olaf? Absoluut niet. Er is nog een lange weg te gaan. Maar net als hij wil ik blijven zoeken naar wat eerlijk en echt voelt.

En dat vereist vertrouwen. Dit was de zesde keer dat iemand naakt voor mijn lens stond. Als mannelijke fotograaf neem ik dat niet licht op; het betekent alles voor me. Het getuigt van diep vertrouwen, en daar ben ik ongelooflijk trots en dankbaar voor.

Een dikke dankjewel aan mijn model: ze heeft deze foto geweldig gemaakt en ik ben heel trots op haar!

Dus, laten we spelen!

Niet veilig. Maar wel echt.